Script hoorspel van de ontdekking van Toetanchamon

                                                                  Rollen

Sven Damen is Howard Carter, de ontdekker van het graf van Toetanchamon

Mark van Rennes = Harry Burton, de fotograaf die bij de ontdekking was.

Sebas Smits = gids, die de mensen door de woestijn heen leidt. En Lord Carnarvon, de man die heel het project betaalt.

Joyce = geluiden, ze maakt de geluiden voor het stukje, en als graver

Stella = verteller, vertelt het verhaal.

                                                            Samenvatting

 De verteller vertelt de intro voor het hoorspel. Na de intro zitten  Howard Carter en Harry Burton  op twee kamelen  en de gids wijst ze naar de plek van de opgraving. Carter heeft de fotograaf Harry Burton opgehaald  omdat hij het gevoel heeft dat ze de graftombe gaan vinden . De gids zet ze daar neer en Howard vertelt over de ontwikkelingen tegen Harry. Uiteindelijk wordt de graftombe ontdekt. Dan gaan ze naar binnen met de gids die de hiërogliefen kan lezen. Terwijl ze de schatten aan het bewonderen zijn. Activeert er een val die een salvo pijlen door de kamer schiet. Iedereen is ongedeerd maar de gids is bang geworden en vlucht, dan komt lord Carnarvon binnen die heel blij is. Carter en Carnarvon gaan samen de grafkamer in en besluiten dat ze alles moeten onderzoeken. Dan komt Burton die zegt dat het acht jaar gaat duren voordat ze klaar zijn met fotograferen.  De verteller vertelt wat er van hun is geworden nadat ze de mummie hadden ontdekt.

                                                  Tekst

Verteller:               In november 1922 vond Howard Carter ,een Engelse archeoloog, in Egypte het graf van een farao, waarin zich een fantastische schat bevond.

De kranten stonden vol verhalen over gouden tronen, bedden, en strijdwagens, over met juwelen bezette kistjes, ja zelfs over bloemen, die, afgesloten van de buitenlucht, goed waren gebleven in de droge grafkelder.

Carter , die op dat moment voor Lord Carnarvon werkte, was aan het werk geweest op de koninklijke begraafplaats in Thebe, die bekend staat onder de naam "Vallei der Koningen". Hij wist, dat men bijna alle koninklijke graftombes waren gevonden. Maar er miste er  nog eentje. En hij zal het  vinden.

 Geluiden : kamelen stappen in zand en een zandstorm

Carter:                       Wat een hevige zandstorm zeg! Ik zie geen hand voor ogen.. als het goed is  
                                 zijn we er bijna, maar ik zie het nog niet.

Burton:                       Het zal wel is tijd worden, volgens mij moet het ook niet lang meer duren.

Gids:                          We zijn er inderdaad zo, het is niet ver meer.

Burton:                       Weet je zeker dat we goed gaan. Ik hou het niet meer uit in deze woestijn.

Carter:                        Je moet er toch iets voor over hebben om de grootste schat in recente 
                                  geschiedenis te willen vinden.

Burton:                       Ja, maar ik wil er toch snel zijn.

Gids:                           Kijk daar is het. Daar is de opgraving. Ik ga de kamelen even ergens zetten 
                                  waar ze  niet gestolen zullen worden. Als u geen bezwaar heeft  ga ik zo   
                                  mee naar de graaf plaats

Carter:                        Oké, als je er zo maar bent.

Burton:                       Zullen we alvast lopen naar de graaf plaats lopen?

Carter:                        Ja hoor, is goed.

                                  Geluid voetstappen in zand.

Burton:                       Hoe lang gaat dit graven nu nog duren? Jullie zijn al 15 jaar bezig, denken 
                                  jullie dat als jullie niet heel snel resultaten behalen, lord Carnarvon jullie nog 
                                  geld gaat geven.

Carter:                        Ik weet dat we Resultaten zullen behalen, ik kan het voelen. Fijn dat je zo 
                                  snel kon komen trouwens. Ik denk dat we de tombe bijna hebben  
                                  gevonden, dan zal lord Carnarvon zeker blij met ons zijn. Zou je ook even 
                                  het opgraven zelf willen filmen?

Burton:                       Ja, natuurlijk daar ben ik toch voor . Ah, is het hier, daar kan ik wel een 
                                  paar mooie foto’s van maken.

Carter:                        mooi zo, oh daar komt de gids, hij kan de hiërogliefen vertalen wanneer we 
                                  de tombe hebben gevonden, ik ben namelijk niet heel erg bekend met het 
                                  soort hiërogliefen dat we verwachten aan te treffen, het is een soort dialect.

Gids:                           ja dat kan ik zeker! Al vanaf jongs af aan heb ik geleerd de hiërogliefen te 
                                  lezen, ik ben gespecialiseerd in de dialecten. 

Graver:                       Meneer, meneer! We hebben het graf gevonden! Hier is de ingang kom   
                                  snel kijken!

Verteller:                     Op deze mooie november dag in Egypte werd de ontdekking dan eindelijk  
                                  gedaan, na 15 jaar van zwoegen en ploeteren door het zand, op zoek naar   
                                  iets waarvan ze niet een zeker wisten of het bestond. Maar nu eindelijk was   
                                  het gevonden en Burton carter en de gids haastte zich om naar binnen te   
                                  gaan en het vast te leggen op film en foto. Ze stonden kindsblij voor de 
                                  opening van de graftombe en konden niet wachten om naar binnen te gaan.

Gids:                           Kijk hier! Er staat een verhaaltje op deze tegel.

Carter: `                      Wat staat er?

Gids:                           Kort samengevat; zij die de slaap van de farao verstoren zullen een pijnlijke       
                                  dood sterven.

Burton:                        Ga even aan de kant, hier moet een foto van.

                                   Geluid: flits van camera.

Carter:                         Wat is er ongelooflijk veel te zien hier. Kom we gaan verder.

Gids:                           Kijk wel uit waar je loopt, deze tombes kunnen erop gemaakt zijn dat geen 

                                           mens er levend uit komt.

Burton:                        Kijk uit. De trappen zijn erg steil en wankel.

Carter:                         Graftombes bestaan uit veel kamers en hebben 1 grafkamer waar het graf

                                   uiteraard licht. Deze kamers hebben meestal een erg bijzondere deur dus 

                                   dan weten we waar we moeten zijn.

                                   Geluid opende deur.

Burton:                        Wauw! Al deze schatten zijn ook wel een foto waard.

Carter:                         Kijk uit dat je niets breekt terwijl we er doorheen lopen, laten we hier                                 

                                   rechtdoor gaan.

Gids:                           Nee, hier is niks. Laten we die andere deur nemen.

                                   Geluid Peilensalvo

Burton:                       Wow! Wat was dat?!

Carter:                         Is iedereen oké?

Gids:                           Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, jullie bekijken het maar.

Burton:                       Waar ga je heen?

Gids:                           Ik ga terug naar mijn kamelen.

Carter:                        Is goed, maar haal dan lord Carnarvon uit zijn tent, hij is de eerste die dit        

                                  wel zou willen zien.

Verteller:                     Na een tijdje wachten kwam Lord Carnarvon binnen, hij had een      
                                 uitstekend humeur toen hij zag hoe zijn geld geïnvesteerd was.

Carnarvon:                  Wauw, Uitstekend werk Carter. Ik wist dat ik je kon vertrouwen.

Carter:                         Met al het plezier Carnarvon.

Carnarvon:                   Nou laat me dan maar een kijkje nemen.

Burton:                        Ik blijf hier wel.

Carter:                         Ik moet je wel waarschuwen voor de vallen die er door de oude  
                                   Egyptenaren gezet zijn.

Carnarvon:                   Kwamen jullie dan vallen tegen.

Carter:                         Ja, we werden beschoten met een salvo peilen. Onze gids was zo bang dat 
                                   hij gevlucht is  met zijn kamelen.

Carnarvon:                   Slechte kwaliteit gidsen de laatste tijd.

Carter:                         Tja, maar meer vallen waren er niet.

Verteller:                      Carnarvon keek met grote ogen naar het werk dat hij gesubsidieerd.

Carnarvon:                   Nou, dat was erg mooi allenmaal maar het moet wel onderzocht worden    
                                   allemaal.

Carter:                         Ik weet het, We gaan gelijk aan het onderzoek beginnen.

Burton:                        Dat gaat me wel zo’n acht jaar duren! Pff.

Verteller:                     Het heeft 15 jaar geduurd om de graftombe te vinden, maar hun ambitie en 
                                  geduld werd rijkelijk beloond. Een kamer, gevuld met een van de grootste 
                                  schatten van de Egyptische geschiedenis was een deel van de beloning, 
                                  maar ook het gevoel om een 3000 jaar oude kamer in te lopen is een 
                                  beloning op zich. 6 weken na de opgraving kwam lord Carnarvon op 
                                  mysterieuze wijze om het leven, de vloek van Toetanchamon word het 
                                  genoemd. Carter overleed in 1939, 16 jaar na de grootse opgraving van zijn 
                                  leven op 64 jarige leeftijd. Harry Burton in 1940, nadat hij 8 jaar bezig was  
                                  om de hele tombe en al de dingen er in te fotograferen bleef hij in Egypte 
                                  zijn hele verdere leven, hij werd 61 jaar oud. Op verzoek van Howard 
                                  Carter werd na grondig onderzoek, het gemummificeerde lichaam van 
                                  Toetanchamon weer terug gelegd in zijn kist in te tombe, om hem 
                                  ongestoord te laten rusten in zijn eigen laatste rustplaats.

Terugblik Nederlands leerjaar 2

Ik heb dit jaar weer veel bijgeleerd bij Nederlands. Ik moest wel weer met moeite mijn hoofd boven water houden maar het is me uiteindelijk wel gelukt. Ik heb ook weer veel grammatica bijgeleerd. Ook wordt maak ik nu bijna geen spelfouten meer met bijvoorbeeld interpunctie. Ook is het zo dat telkens als ik weer een tekst moet schrijven mijn woordenschat vooruit gaat en ik alweer makkelijker moeilijke zinnen kan maken met moeilijke woorden. Dit jaar was het wel zo dat ik bij elke toets heel hard moest leren en ook echt goed van te voren begin met leren. Anders had ik het dit jaar niet gehaald. Maar het gaat al wel weer elk jaar beter en iets makkelijker.

Boeken die ik dit jaar heb gelezen:

                - Nooit meer lief

            -  Een keukenmeidenroman

                 - Lastig

                - De amulet

                - De vliegeraar (van Kabul)

                 - Taal is zeg maar echt mijn ding

                -  Kwetsbaar

                - Je bent je brein

Boekverslag De Vliegeraar

De jongen waarover het boek gaat, Amir, leeft een heel groot deel van zijn leven met een geheim en veel schudgevoel.
Hij heeft namelijk staan toekijken hoe zijn beste vriend verkracht werd en heeft hem niet geholpen.
Zijn beste vriend die hij na die dag nooit meer had gezien was na een lange tijd overleden en Amir kon voor zijn zoon zorgen en hem een nieuw thuis geven.
Hij moest de zoon halen bij de taliban en de persoon die de zoon had was dezelfde man als diegene die zijn beste vriend had verkracht.
Om de zoon te krijgen moest hij vechten met die man en het werd bijna zijn dood.
Maar het zoontje had hem gered en Amir was van een groot deel van zijn schuldgevoel af omdat hij het gevoel had dat dit was wat hij verdiende.

Amir is op het begin van het boek een jong jongetje en hij komt uit Afghanistan. Aan het eind van het boek is hij ongeveer 30/40 jaar. Hij heeft zwart haar en een nogal Afghanistans uiterlijk. Later is hij ongeveer 30/40 jaar is draagt hij vooral doeken en gewaden. Hij is ook niet dik en niet dun maar gewoon normaal.

Hij hield er altijd van om zijn beste vriend toen hij jong was voor te lezen uit allemaal verschillende boeken. Ook hield hij ervan om zijn beste vriend te plagen. Waar hij niet van hield was oorlog. Daarom waren hij en zijn vader ook naar Amerika verhuisd toen er oorlog uitbrak in Afghanistan.

Amir en zijn beste vriend Hassan waren samen hele goede vliegeraars. Op de dag dat ze een wedstrijd hadden gewonnen werd Hassan verkracht. Amir weet dus nog alles van die dag. Ook was Amir de vliegeraar en Hassan haalde de vlieger altijd terug. Toen Hassan de vlieg wilde halen werd hij verkracht omdat hij had beloofd aan Amir dat hij de vlieger terug zou brengen. Toen zei degene die Hassan had verkracht dat hij de vlieger wilde hebben. Hassan zei nee en toen gebeurde het. Daarom heet dit boek de vliegeraar. Zoals je ziet hebben veel delen in het boek iets met de titel te maken.

Ik vond het een heel mooi boek. Alles werd heel erg mooi beschreven en het was een heel mooi verhaal. Als je het boek leest voel je het schuldgevoel van Amir en zie je alles voor je. Als je dat lukt als schrijver ben je een erg goede schrijver. Deze schrijver was dat zeker gelukt. Ik kon niet stoppen met lezen toen ik erin begon. Ik denk alleen niet dat ik nog een boek van deze schrijver ga lezen wat de andere boeken die hij heeft geschreven had Stella al gelezen en vertelde toen steeds het hele verhaal. Het zou dus niet zou leuk zijn om hem dan alsnog te lezen.

Met mijn planning ging alles ook heel goed. Ik had dit boek al een tijdje uit voordat ik dit verslag ging maken. Ik had dus ook alles op tijd af. De volgende keer ga ik gewoon weer hetzelfde doen als deze keer.

Gedichtenopdracht

Wat ik nooit zal krijgen

Ik wil afvallen.

Maar ik kom steeds weer aan.

Ik wil dun zijn.

Maar ik ben dat gewoon niet.

Ik wil knap zijn.

Maar dat zal ik nooit zijn.

Ik wil populair zijn.

Maar niemand mag mij.

Ik wil sterk zijn.

Maar ik snij mezelf.

Ik wil controle hebben.

Maar ik heb anorexia.

Ik wil gelukkig zijn.

Maar ik huil aan een stuk door.

Ik wil vrolijk zijn

Maar ik ben bang.

Ik wil geliefd zijn.

Maar ik voel me nooit prettig.

Ik wil dat niemand merkt dat ik anorexia heb.

Maar ik word na gefluisterd met anorexia patiënt.

Ik wil dit niet meer....

Ik vind dit een mooi gedicht omdat het me heel erg aanspreekt. Hij/zij doet heel erg moeite voor iets wat ze heel graag wilt maar het lukt niet. Ze probeert haar doel te bereiken door iets te doen wat slecht voor haar of hem zelf is. Aan het eind van het gedicht noemt hij/zij weer een ander doel wat ze wilt bereiken. Dit doel wilde ze weer bereiken doordat ze het andere doel wilde bereiken. Ik vind het gedicht heel mooi in elkaar gezet en ik vind dat dit gedicht ook een mooi moraal heeft.

Ik zoek

ik zoek
een hoekje

een plaatsje

in mijn huis

waar niemand

mij ooit

vinden kan

en in mijn ééntje

denk ik dan

weg zijn

en toch thuis

Ook dit gedicht spreekt mij heel erg aan. Ik weet niet zo goed waarom maar ik vind het wel een heel mooi gedicht. Het is grappig hoe ze kunnen uitleggen dat ze op dezelfde plek kan zijn maar dan in je hoofd ergens heel anders bent. Ik vind dit een erg mooi gedicht maar kan niet zo goed uitleggen waarom. Dat vind ik eigenlijk ook al heel bijzonder aan dit gedicht. Dat iets wat je niet helemaal begrijpt je toch zo kan aanspreken. Dat vind ik erg bijzonder. 

Wat weet ik van de vogel

wat weet ik van de vogel

als ik zijn zingen niet versta

Ik vind dit een heel mooi gedicht omdat dit gaat over iets waar ik eigenlijk nog nooit over heb nagedacht. Ik vind het een hele mooie tekst. Het is maar weinig maar toch ga je er over nadenken. Ook kan je de moraal van de tekst in veel situaties terug vinden. Ik vind het knap dat je met zo weinig tekst toch zo veel kunt doen.