Het boek, ik ben geen racist, is een boek wat gaat over een simpele Zweedse plattelandsjonge genaamd Svenne. Hij wordt op een dag neergestoken door een allochtone jongen en een paar dagen later komt er een man naar hem toe genaamd Nils Dackeman. Hij zegt dat hij Zweden wilt veranderen en een nieuwe partij wilt opzetten genaamd de Partij Rechtvaardig Zweden. Svenne wordt de partijleider van de partij hoewel hij geen idee heeft wat hij moet gaat doen of wat het doel is van de partij. Dackeman doet uitspraken over geloven en wat hij daar van vindt. Veel mensen vonden het gelijk discriminatie wat Dackeman zei en deed. Dackeman zei dat zijn doel niet discriminatie is maar dat hij de meisjes en vrouwen die worden onderdrukt door hun geloof wilt helpen. Het lijkt allemaal onschuldig maar langzaam maar zeker wordt het steeds erger.
Ik vind het een heel erg mooi boek en vond het heel erg jammer toen ik hem uit had gelezen. Op het begin zaten er een paar politieke stukjes in die ik niet super interessant vond maar ze waren wel heel leerzaam en ook erg belangrijk voor het erg mooie en emotionele eind. In het eind gebeuren er in een keer zoveel dingen. De emotie die Svenne allemaal tegemoetkomt worden heel erg mooi beschreven. Het is net alsof je de verdriet en pijn van de jongen voelt. Svenne en Dackeman hebben in het boek ook veel diepzinnige gesprekken. Aan het begin vond ik dit een beetje vreemd maar je ziet dat het de manier van denken bij Svenne verandert. Hij gaat dieper en beter nadenken. Ook wordt in het boek alle kleine dingen beschreven. Die kleine dingen zijn veel belangrijke dan het grote verhaal. We baseren onze grote keuzes namelijk vaak op die kleine dingen. Het verhaal wordt ook verteld door Svenne. Hierdoor weet je natuurlijk al welke keuzes hij niet zou hebben moeten maken maar als je niet een deel weet van hoe het eindigt zou je ook niet weten wat je in het begin zou moeten hebben gedaan. Alles wordt erg mooi beschreven en je ziet in het boek goed hoe zoiets als discriminatie opbouwt en hoe snel je in dingen verwikkelt raakt terwijl je dat niet wilt. Ik denk dat dit ook de bedoeling was van de schrijver. Hij liet zien dat het nooit ergens begint. Hierdoor is het ook moeilijk om zoiets te stoppen want je weet niet wat de oorzaak is. Hij gaf voorbeelden in het boek en liet de emoties van mensen gaande weg mooi zien. Ik vond het een geweldig boek om te lezen dus ook zeker een aanrader!
Verwerkingsopdracht:
Recensie 1
Ik ben geen racist - Per Nilsson
Svenne is een eenvoudige plattelandsjongen, een jongen van de techniekafdeling - zonder ouders, die zijn gestorven. Per Nilsson vertelt hoe het komt dat duizenden mensen hem een paar maanden later dood wensen. - Door Thomas de Veen
Nils Dackeman is tegen de gevestigde politiek, tegen de Verenigde Staten en tegen de ‘massa-immigratie’ van de ‘vrouwonvriendelijke islam’. Hij wil politieke problemen aanpakken en oplossen en hij zál dat ook doen, als er genoeg mensen op hem en zijn Partij Rechtvaardig Zweden stemmen. Als een Zweedse Pim Fortuyn lijkt hij als nieuweling zeker van een verkiezingsoverwinning. Eindelijk ‘iemand die de waarheid durft te zeggen’.
Naïeve jongen
Svenne is partijsecretaris. Wat begon als een baantje dat de vriendelijke Dackeman hem aanbood, zal zijn leven veranderen. Als Svenne zich begint te realiseren dat politiek eigenlijk niets voor hem is, is er geen weg meer terug. Daarom en om hem gaat het in Ik ben geen racist van Per Nilsson. Om de naïeve jongen die ineens uitgemaakt wordt voor vreemdelingenhater, voor racist, voor nazi.
Vuurzee
Want het ontspoort. Het vlammetje dat Dackeman opstookte is een lopend vuurtje geworden, en een verzengende vuurzee. Svenne is werkelijk geen racist. Het volk wél – het volk gaat aan de haal met Dackemans ideeën en een golf van geweld spoelt over Zweden. Nilsson neemt een wat trage aanloop, maar laat zijn verhaal dan in een stroomversnelling komen van racistisch geweld en doodsbange debatten, allemaal geloofwaardig en schokkend.
Botte bijl
Nilsson maakt van politiek een pageturner. Maar bovenal is Ik ben geen racist een aangrijpend persoonlijk verhaal over een jongen die even vergat na te denken, die even verblind was. Hij zag niet dat Dackeman hakte met een botte bijl, waardoor meer schade berokkend werd dan Svenne gewild had. Dan kan hij alleen nog ontsnappen door de tijd terug te draaien, lijkt Nilsson te zeggen. Het rafelrandje waarmee het boek eindigt, is ontregelend. Daarmee doet het precies wat Nilsson wil: Ik ben geen racist neemt je serieus, waarschuwt je en zet je aan tot denken.
Bron: sevendays.nl
De schrijver van deze recensie spreekt positief over het boek. Hij zegt dat de schrijver, Per Nilsson, van politiek een pageturner maakt. Hij vindt het een aangrijpend persoonlijk verhaal omdat het gaat over de alledaagse jongen die even vergeet na te denken. Ook zegt hij dat doordat het boek een open einde heeft je het boek serieus neemt. Het waarschuwt je zet je aan het denken.
Ik ben het over het algemeen wel eens met de recensie. Het klopt inderdaad dat de schijver een wat trage aanloop neemt in zijn boek maar hij laat zijn verhaal dan in een keer in een stroomversnelling komen van racistische geweld en doodsange debatten, allemaal geloofwaardig en schokkend. Maar de schrijver van de recensie zegt ook dat svenne werkelijk geen racist is maar het volk wel. Hij zegt dat het volk wel aan de haal gaat met Dackemans ideeën en een golf van geweld spoelt over zweden. Ik vind dat niet helemaal klopt. Allereerst was niet het hele volk racistisch. Veel mensen protesteerde tegen de partij en vonden het niet goed dat de partij uitspraken maakte over verschillende geloven. Ook is het zo dat de aanhangers van de partij ook niet gelijk rasitisch zijn. Dackemans partij zei dat hij vondt dat veel meisjes in, vooral, het islamitische geloof onderdrukt werden. Mensen zijn dan naïef om dat te geloven. Ze denken dan dat alle meisjes met een hoofddoek gelijk onderdrukt zijn. Ook zei Dackeman dat hij niet de afkomst van mensen aanviel maar dat hij die mensen juist wilde helpen. Dackeman kon goed zijn worden verdraaien waardoor ze niet racistisch leken. Het volk was naïef en geloofde dat. Ze hoopte gewoon dat het geweld en diefstal in hun land zou verminderen. Ze geloven iedereen die dan zegt dat hij daarvoor kan zorgen. Maar daarom ben ik het er wel mee eens met de schrijver van de recensie dat dit boek je aan het denken zet, want dat doet het het zeker.
Recensie 2
Svenne, een op dat moment 17 jarige jongen, woont met zijn vader in een dorp op het Zweedse platteland. Wanneer hij met vrienden naar de kermis gaat in een naburig dorp, wordt hij neergestoken door een allochtone jongen. Na dit gebeuren, krijgt hij enkele dagen later bezoek thuis van ene Nils Dackeman. Dackeman lijkt van plan om een partij op te richten, de partij Rechtvaardig Zweden… Svenne twijfelt: zijn vader is kort geleden omgekomen bij een banaal ongeluk, zijn moeder heeft hij nooit gekend. Iedereen in het dorp vindt Svenne nu een ietwat een zielig iemand: moeder weg, vader ook weg, neergestoken: alleen op de wereld. Dackeman belooft Svenne hem aan te nemen, hij kan zijn hulp worden bij zijn op te richten partij. Svenne zwicht: zijn loon om een beetje in Dackemans tuin te werken, en een eigen huisje op het terrein: makkelijk zat. Maar dan gaan de poppen aan het dansen… Er gebeuren dingen die Svenne nooit zelf heeft gewild…
Goed boek, al weet ik langs de andere kant ook niet goed wat ik ervan moet denken. Het gegeven “racisme”, en wat dat met je kan doen, het wordt je door je strot geramd. De compositie van het verhaal ontbreekt een beetje. In vroeger werk mocht de lezer zelf het een en ander uitzoeken, al was Nilsson er wel altijd klaar voor om je heel bewust te maken: milieuproblematiek, drankmisbruik, alles kwam aan bod, maar nooit zomaar: het waren mooi gecomponeerde boeken, met onverwachte hoeken, je mocht zelf nog gaan nadenken, met personages van vlees en bloed. In “Ik ben geen racist” ook wel, nog harder misschien, maar het blijft een gewoon goed geschreven verhaal, spelend in de brandende actualiteit. Pim Fortuyn, de charismatische leider uit Nederland, komt zelfs om het hoekje kijken. Al zal dit gegeven waarschijnlijk door de vertaalster uit het Zweeds, naar de Nederlandse politiek zijn vertaald. Het is bijna eng. Het boek zit zo dicht bij je en bij gebeurtenissen die de laatste tijd ook België beroer(d)en, dat haast niet anders kan dan een mening vormen, je leest het boek niet even tussendoor. Anderzijds biedt dit boek weinig vernieuwends. Svenne vertelt je vanuit zijn standpunt, hoe het zover is kunnen komen, en dat verwondt haast. Het leeft. Om heel kort te gaan handelt dit boek over racisme en geen racisme, en wat dat met een mens aanvangt. Ook in dit boek weer: (helaas voor Nilsson) de achterflap vertelt je eigenlijk al in veel te grote lijnen waar het boek heen gaat, en dat is in dit geval haast geen reden meer om het boek te lezen. Nilsson heeft het geluk dat ik wordt aangetrokken door zijn naam, door eerder geschreven prachtige boeken, anders had ik het boek gelaten voor wat het was.
Bron: deleesfabriek.nl
De schrijfster van deze recensie vind dat het boek wel goed is geschreven maar ze vind het geen geweldig boek. Ze zegt dat doordat je al weet hoe het boek een soort van gaat eindigen wordt er al in grote lijnen vertelt waar het boek heen gaat. Maar ze vindt zijn schrijfstijl wel altijd erg leuk. Ze zegt dat zijn boeken mooie gecomponeerde boeken waaren met onverwachte hoeken. Hierdoor mocht je zelf nog nadenken. Maar doordat je in te grote lijnen weet waar dit boek heen gaat heeft het voor haar in dit geval haast geen reden meer om het boek te lezen.
Ik snap wel wat de schrijfster van de recensie bedoelt. Maar mij maakte het meer nieuwschierig naar wat hij dan gedaan zou moeten hebben waardoor hij de meest gezochte persoon is in zijn land. Je ziet doordat je, voor hem, in het verleden kijkt zo steeds stukjes van het heden terugkomen en je kunt zien waar hij andere keuzes had moeten maken. De schrijfster van de recensie vond dat doordat je het einde al wist, het in te grote lijnen uitlegde wat er ging gebeuren. Ik was in tegendeel daardoor juist nieuwschierig naar hoe hij daar was gekomen. Wel ben ik het er met haar overeens dat het boek je aan het denken zet.